سرولایت قوچان یا سرولایت نیشابور

با توجه به نزدیکی جغرافیایی دهستان سرولایت و به ویژه شهر چکنه ، مرکز بخش، و ارتباط گسترده اهالی با شهر قوچان ، بسیاری از مردم قوچان و نیز مردم دهستان سرولایت بر این باور هستند که سرولایت از توابع قوچان است. آنان در آدرس های خود که به دیگران می دهند ، می گویند: قوچان - بخش سرولایت- روستای ..... .

خدمات سوخت رسانی، نمایندگی های بیمه و برخی خدمات نیمه دولتی از شهر قوچان به چکنه و سرولایت می رسد.

در سایت اینترنتی 118 قوچان ، و در قسمت معرفی مفاخر شهر قوچان ، نام پروفسور حسین صادقی ، جراح بزرگ قلب جهان، ذکر شده است . حتی در بافت جدید شهر قوچان یک بلوار با نام پروفسور صادقی نام گذاری شده است. در همین سایت آمده: «پرفسور حسین صادقی درسال 1308شمسی در قریه چکنه سفلی مرکز بخش سرولایت به دنیا آمد. او برای ادامه تحصیل به شهر قوچان و سپس مشهد رفت.» و در پایان مطلب این عنوان ذکر شده است: «ناگفته نماند که بخش سرولایت تا چندی پیش جزو شهرستان قوچان بوده و حال از توابع نیشابور محسوب می شود.» البته نگارنده این مطلب مشخص نکرده که تا چندی پیش یعنی کی؟ چون در سال 1285 و با اجرای نظام ایالتی و ولایتی در کشور بلوک سرولایت در توابع نیشابور ذکر شده است.

در یکی دیگر از سایت های شهر قوچان (دانشجویان)این مطلب به چشم می خورد:

پيش از تقسيمات جديدكشوري ، قوچان شامل شهرستان شيروان و چكنه و فاروج نيز بوده كه به ترتيب پايين ولايت ، سرولايت و ميان ولايت خوانده مي شدند.

البته شهرستان شیروان در سال 1339 و شهرستان فاروج در سال 1383 ایجاد شدند و در سال 1383 با تاسیس استان خراسان شمالی به این استان پیوستند.مبحث سرولایت و پایین ولایت و میان ولایت در قوچان احتمالا قبل از اجرای قانون ایالت و ولایت ، و قبل از انقلاب مشروطه (1285 شمسی ) بوده باشد. (به دلیل نبود منبع و عدم اطلاع نگارنده این مقاله)

 از سال های ابتدایی تصویب قانون تقسیمات کشوری تا کنون  همیشه  گروهی از مردم به دلایل مختلف در دهستان سرولایت خواهان الحاق این دهستان (بلوک)به شهرستان قوچان بوده اند.البته این درخواست به دلیل نزدیکی دهستان سرولایت به شهر قوچان و همچنین نزدیکی فرهنگی آن با شهرستان قوچان است. قدیمی ترین سند موجود و در دسترس نگارنده دراین باره مربوط به سال 1319 شمسی است که در مرکز اسناد ملی ایران نگهداری می شود. در این سند ب‍ررس‍ی‌ ت‍ق‍اض‍ای‌ زارع‍ی‍ن‌ ب‍ل‍وک‌ چکن‍ه‌ س‍رولای‍ت‌ درخ‍ص‍وص‌ ت‍ج‍زی‍ه‌ ب‍ل‍وک‌ م‍زب‍ور از ن‍ی‍ش‍اب‍ور و ان‍ض‍م‍ام‌ آن‌ ب‍ه‌ ق‍وچ‍ان آمده است.‌(‏شماره مدرک: ۲۴۰۰۴۱۴۸۱ در مرکز اسناد ملی ایران). البته این سند مربوط به زمانی است که هنوز بخش سرولایت ایجاد نشده است.( چهار سال قبل از ایجاد بخش).

تهیه کننده : محمد تاجیک دبیر جغرافیای شهرستان فیروزه

اسامي امامزادگان و اماكن متبركه بخش سرولایت

معرفی روستای نوسرا نومیری

این روستا از توابع دهستان سرولایت  بخش سرولایت شهرستان نیشابور می باشد که در 83 کیلومتری شمال غربی شهر نیشابور قرار گرفته است.

نوسرا نومیری در ارتفاع 1535 متری از سطح دریای آزاد و در 36درجه و 46 دقیقه و 3 ثانیه عرض شمالی (فاصله از خط استوا) و در 58 درجه 23 دقیقه و 23 دقیقه و 46 ثانیه طول شرقی (فاصله از نصف النهار مبدأ) واقع گشته است .

روستا دارای دو محله اصلی نوسرا و نومیری می باشد. تقسیم روستا به این دو قسمت توسط رودخانه فصلی سرولایت است که از بین شان می گذرد.این رود خانه از کوه های ینگجه  و خایسک در شمال غربی روستا سرچشمه می گیرد و پس از عبور از نوسرا نومیری و و عبور از منطقه سرولایت به کالشور جوین می ریزد. بیشتر ایام سال این کال خشک و بدون آب است خصوصا که در بالا دست و در روستای ینگجه بر روی آن سد بسته شده است.

اگر چه سال های سال دواین دو محله از هم جدا بوده و از نظر تقسیمت کشوری دو روستای جداگانه محسوب می شد اما با تلاش مردم محل و بزرگترها و شورای اسلامی  هر دو روستا تصمیم گرفته شد با هم ادغام شده و به یک روستا تبدیل شوند . از قدیم هر وقت نام این دو روستا در سر ولایت و نیشابور مطرح می شد با هم گفته می شد. به همین جهت نام روستا پس از ادغام نام نوسرا نومیری شد.

دولت هم از این طرح مردمی حمایت کرد و در 4 خرداد 1388 آن را تصویب نمود. متن مصوبه دولت در این زمینه :

6/3/1388  شماره49808/ت34834ك   وزارت كشور

 تصويب‌نامه درخصوص ادغام روستاهاي « نوسرا» و « نوميري» از توابع دهستان سرولايت بخش سرولايت شهرستان نيشابور در استان خراسان رضوي به نام روستاي « نوسرانوميري»

       وزيران عضو كميسيون سياسي و دفاعي در جلسه مورخ 6/2/1388 بنا به پيشنهاد شماره 218/42/4/1 مورخ 6/1/1385 وزارت كشور و به استناد ماده (13) قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري ـ مصوب 1362ـ و با رعايت جزء (د)  بند (1) تصويب‌نامه شماره 158802/ت38854ه‍ مورخ 1/10/1386 تصويب نمودند:

1ـ روستاهاي « نوسرا» و « نوميري» از توابع دهستان سرولايت بخش سرولايت شهرستان نيشابور در استان خراسان رضوي با يكديگر ادغام و به عنوان يك روستاي واحد به نام روستاي « نوسرانوميري» شناخته مي‌شود.

       اين تصويب‌نامه در تاريخ 4/3/1388 به تأييد مقام محترم رياست جمهوري رسيده‌است.

معاون اول رئيس جمهور ـ پرويز داودي 

روستا از شمال به عاشق کوه از کوه های معروف سرولایت محدود می گردد.این کوه 2300متر ارتفاع دارد.

 در شمال غربی آن روستای بیدخان ، در غرب روستای خواجه آباد ، در جنوب غربی روستای زیگ ، در جنوب روستای انچگان ، در شرق روستای سلطان میدان و از شمال شرقی به روستای شیخ مصطفی محدود می گردد.

روستا از نظر کشاورزی دارای زمین های حاصلخیز آبی و دیم می باشد که بوسیله کشاورزان به صورت کشت دیم و کشت آبی در آنها فعالیت صورت می گیرد.

زمین های دیم در فاصله 2 کیلومتری شمال روستا و متصل به عاشق کوه است. دامنه های این کوه از لحاظ پوشش گیاهی دارای اهمیت بسیار فراوان است و در رونق دامداری و تامین علوفه گله های گوسفند این روستا و روستا های اطراف نقش بسزایی دارد.

از مهمترین گونه ای گیاهی آن می توان به بزگورک ، آویشن ، چای کوهی و دیگر گیاهان دارویی اشاره کرد که در فصول بهار و تابستان توسط اهالی برداشت و استفاده می گردد.آهو ،گرگ ،کبک و خوک از جمله حیوانات وحشی عاشق کوه است.

در کوههای این قسمت شرایط زمین شناسی برای استفاده از معدن مناسب است.سنگ های بسیار خوبی برای ساختمان سازی دارد که توسط اهالی روستاهای اطراف استفاده می شود.

در قسمت جنوب روستا معادنی وجود دارد که هم اکنون در حال بهره برداری است مثل پوکه قرمز ساختمانی که در ساختمان سازی استفاده گسترده دارد و پس از استخراج به شهرستانهای اطراف ارسال می گردد.

معدن فیروزه عاشق کوه چند سالی است که بدون استفاده و به صورت متروکه باقی مانده است.معدن گچ از جمله معادن موجود در نوسرا نومیری است. خاک رس قرمز از دیگر معادن روستاست که برای تنور سازی و کندو سازی از صنایع سنتی و رو به فراموشی منطقه کابرد داشته ودارد.

وجود آثار روستاهای بسیار قدیمی در اطراف نوسرا نومیری همیشه مکانی مناسب برای جویندگان و قاچاقچیان گنج ها و آثار باستانی بوده است.

چند قنات در اطراف روستا سبب رونق کشاورزی آبی شده است.

قنات نوسرا که متصل به روستای خواجه آباد بوده و دارای آب فراوان بوده و از قدمت طولانی برخوردار است.عمق کم چاه های این قنات نشان از منابع غنی آب زیرزمینی دارد.عمیق ترین چاه(مادرچاه) 4متر و طول آن حدود یک کیلومتر است.

قنات دیگر قنات جندلی نام دارد که عمق چاه های آن 2 تا 3 متر است. آبی بسیار گوارا دارد و از گذشته های دور برای کشاورزی و تامین آب نوشیدنی اهالی استفاده مسی شده است.

قنات معروف دیگر قنات چهار باغ است که از کلاته ها و مزارع روستای نوسرا نومیری می باشد و متصل به روستای انچگان است.با وقوع خشکسالی های اخیر بسیار کم آب شده است. در تابستان آب خنکی دارد و زمین های حاصلخیز آن تشنه مانده است.

در اطراف این قنات در گذشته دارای 4 باغ بزرگ بوده است و 5تا6 خانوار در آن زندگی می کردند که بعد ها 2 خانوار به انچگان رفته و آنجا ساکن شده اند و چند خانوار دیگر هم به محل نومیری آمده و آنجا روستای نومیری را ساختند که هم اکنون به نومیری قدیم معروف است.

جدول مشخصات قنات های نوسرا نومیری از بانک قنات های ایران

دو محله روستا در سرشماری مرکز آمار ایران در سال 1385جمعا 453 نفر جمعیت داشته اند که 264 نفرشان در محله نومیری و 189 نفر در محله نوسرا ساکن بوده اند.

مهمترین محصولات روستا گندم ، جو ، چغندر قند ، یونجه و سیب زمینی معروف سرولایتی است.از گندم تولیدی روستا انواع نان تنوری محلی توسط زنان روستا پخت می شود که در منطقه زبان زد است.

با فعالیت دامداری محصولات لبنی مانند ماست پوستی ، روغن حیوانی (روغن زرد)بسیار اعلا ، سرشیر ، کره ، ماست و دوغ و گوشت تولید می شود.  

از نظر فرهنگی روستا در سطح بسیار مطلوبی قرار دارد.آموزش رسمی و غیر رسمی(مکتب خانه ای)از قدمت بسیار طولانی برخودار است.

از معلمان قدیمی روستا مرحوم حاج شیخ طلوعی بود که هنوز بسیاری از پیران اهالی از او که عربی و قرآن تدریس می کرد به یاد دارند.

بیش از 100نفر از اهالی روستا فرهنگی هستند که در شهر های مختلف از جمله چکنه ، نیشابور ،مشهد ،قوچان و سبزوار مشغول به خدمت در آموزش و پرورش هستند.

تعدادی نیز در کسوت استادی دانشگاه در مراکز دانشگاهی و عده ای هم پزشک و  نیروی نظامی و انتظامی به ارایه خدمت به هم وطنان مشغول هستند.

   در هر محله روستا مسجدی بزرگ وجود دارد که در ایام عزاداری محرم بیش از 1000نفر جمعیت را در خود جای می دهند.

با توجه به قدیمی بودن مسجد محله نوسرا مسجدی جدید به همت خیرین گروه بهمن کشور کویت احداث شده است.

حمام قدیمی و خزینه ای نوسرا که از ساج و سنگ درست شده است اکنون به عنوان اثر باستانی ملی به ثبت میراث فرهنگی رسیده است.

تهیه کننده : محمد حیدری معلم دبستان شهدای شوری و از اهالی نوسرا نومیری    زیر نظر محمد تاجیک دبیر جغرافیای شهرستان فیروزه 

تقسیمات کشوری در هر مملکتی با انگیزه اداره بهتر جامعه و خدمات رسانی بهتر و مناسبتر به مردم صورت می گیرد.اگر چه این هدف در کشور ما هم اسما در قانون امده اما رسما خبری نیست و این قانون جنبه اجرایی ندارد.

امروزه هر یک از نمایندگان مجلس که آشنای بیشتر و بهتری در وزارت کشور داشته باشند یعنی با نفوذ تر باشد و چند همشهری با حال در قسمت های اداری وزارت کشور و خصوصا در طبقه 13 (اداره کل تقسیمات کشوری ) ساختمان وزارت کشور در خیابان فاطمی تهران داشته باشد ، می تواند در حوزه انتخاباتی خود پز بدهد که من با تلاش شبانه روزی خود (!) توانستم موافقت دولت را برای ارتقای فلان روستا به شهر و فلان دهستان به بخش و فلان بخش به شهرستان و  حتی فلان شهرستان ها به استان را کسب کنم.

با نزدیک شدن به انتخابات مجلس هر دوره این قضیه خود را بیشتر نشان می دهد.

با اعمال نفوذها دیگر قانون تقسیمات کشوری بی معنا شده است. هزینه های دولت افزایش یافته بدون اینکه این افزایش هزینه ها هدفمند و در راستای توجه به مردم مناطق محروم باشد.

مثال هایی در این زمینه در خراسان رضوی ذکر می کنم:

مثال اول تربت جام وتایباد

بخش صالح آباد تربت جام از قدیمی ترین بخش های خراسان است و درسال 1316 تاسیس شده است و بخشی است با موقعیت ممتاز و قرار گیری  در مرز های دو کشور ترکمنستان و افغانستان ، اما هنوز نتوانسته ارتقا پیدا کند. در حالی که بخش تایباد که جزئی از تربت جام بود و بخشداری آن هم در سال 1316 تاسیس شده در سال 1354 به شهرستان تایباد ارتقا یافت  و درسال 1368 در این شهرستان یک بخش به نام باخرز ایجاد شد ، بخش باخرز هم در سال 1389 به شهرستان ارتقا یافت  اما صالح آباد همچنان قربانی و محروم در گیر و دار تقسیمات کشوری باقی مانده تاکی ؟ به قول یکی از اهالی تا قیامت .

 مثال دیگر در توابع سبزوار.

سبزورای ها پس از 20 سال این در و  آن در زدن توانستند پس از تقسیم خراسان در سال 1386 دو بخش قدیمی جغتای ( تاسیس 1316) و جوین (تاسیس 1368) را به شهرستان ارتقا دهند.

البته سبزواری با همه تلاش های خودشان از بجنوردی ها که نفوذی بیشتری داشتند عقب افتادند. چون زمانی که بجنوردی هر روز برای بخش های خود فرمانداری می گرفتند و بخش های خود را به شهرستان تبدیل می کردند ، خوابشان برد. آنان آشخانه (مانه و سملقان ) و جاجرم را به شهرستان تبدیل کردند و از همجواری شیروان و اسفراین و فاروج حداکثر استفاده را بردند و در تقسیمات کشور به حد اعلا ( استان) ارتقا یافتند.

سبزواری ها اگر چه در این جریان عقب افتادند اما سعی کردند با تلاش مضاعف جبران مافات کنند. پس از ارتقا جوین و جغتای که پس از تلاش فراوان به دست آمد. با خیال راحت به فکر ارتقای سایر بخش ها یشان افتادند. از اوایل سال 1387 صحبت از ارتقای بخش خوشاب ( به مرکزیت سلطان آباد) شد.

بخش خوشاب در سال 1368 و در پی غفلت شدید مسولان و نمایندگان شهرستان نیشابور و با جدایی تعداد زیادی از روستا های بخش سرولایت ایجاد شد. منطقه آباد «دره یام » در این قضیه نقش کلیدی داشت.دو دهستان از بخش مرکزی سبزوار و دهستان دره یام سرولایت روی هم بخش خوشاب را به وجود آوردند.این جدایی بخش سرولایت را بسیار کوچک کرد و آینده سیاسی بخش قدیمی سرولایت را خراب کرد.

با این احوال این بخش با اعمال نفوذ سبزواری ها در وزارت کشور در سال 1389 به شهرستان ارتقا یافت. حتی خود سبزواری ها باور نمی کردند که خوشاب به این راحتی و در مدت زمان کمتر از 2 سال از مطرح شدن ارتقا ، به شهرستان تبدیل شود.

اما نکته جالب در این میان این که بخش خوشاب 37 هزار نفر جمعیت داشت و اگر چه برای ارتقا از تبصره های گنگ و مشکل دار قانون تقسیمات کشوری برای ارتقای آن استفاده شد، برای افزایش جمعیت تصمیم گرفتند 4 روستای پرجمعیت از شهرستان فیروزه را جدا کنند.

در مصوبه ارتقای خوشاب آمده است:

شهرستان خوشاب به مرکزیت شهر سلطان آباد از ترکیب بخش‌های مرکزی به مرکزیت شهر سلطان آباد شامل دهستان‌های طبس، رباط جز، و سلطان آباد و بخش مشکان ایجاد می شود.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دولت، بر اساس مصوبه دولت، شهرستان خوشاب به مرکزیت شهر سلطان آباد از ترکیب بخش‌های مرکزی به مرکزیت شهر سلطان آباد شامل دهستان‌های طبس، رباط جز، و سلطان آباد و بخش مشکان ایجاد می شود.

بر اساس مصوبه دولت، بخش مشکان به مرکزیت روستای مشکان از ترکیب دهستان‌های یام و مشکان در تابعیت شهرستان سبزوار ایجاد می شود.

همچنین با تصویب هیئت وزیران و بنا به پیشنهاد وزارت کشور ‌روستاها ،‌مزارع و مکان های رباطی شاهزاده و جمبرجوق از دهستان طاغنکوه شمالی بخش طاغنکوه شهرستان تخت جلگه (فیرزوه) منتزع و به دهستان دره یام بخش خوشاب شهرستان سبزوار الحاق می شود.

بر اساس این مصوبه،‌ روستاهیا چزگ و فرخار از دهستان طاغنکوه شمالی بخش طاغنکوه شهرستان تخت جلگه (فیروزه) منتزع و به دهستان سلطان آباد بخش خوشاب شهرستان سبزوار الحاق می شوند.

بر این اساس،‌ دهستان یام به مرکزیت روستای یام از ترکیب روستاها ،مزارع و مکان‌های یگنجه، ابراهیم آباد،‌دیوانگاه ،‌گل گنبد، سرخ ،‌حسین‌آباد،‌یام،‌نوروزی، بابالنگر،بسک، سیمان، کوره دره، داراب، کاهان بالا،‌ملک آباد، اردنج،‌در بند، درگاه ، نشیب، عادل آباد،‌دهنه شور در تابعیت بخش خوشاب شهرستان سبزوار ایجاد  می شود.

همچنین نام دهستان دره یام به مشکان تغییر می کند.

( چه پیشنهادی ، کدام کارشناس و با مشورت کدام مسوول یا حمایت کدام مردم پیشنهاد جدایی 4 روستا و الحاق آن را به شهرستان تازه تاسیس خوشاب داده است؟ معلوم نیست)،

همانگونه که دیدیم بر اساس این مصوبه هیئت محترم دولت که در نهایت بی خبری و بدون کار کارشناسی صورت گرفته 4 روستای شهرستا فیروزه در 7 مهرماه 1389 از این شهرستان جدا شده و به خوشاب الحاق شده اند.با این جدایی جمعیت خوشاب به 42 هزار نفر رسید و توان چانه زنی و پیدا کردن شرایط ارتقا برای خوشاب فراهم شد.

جالب است که هیچ مسول و نماینده مجلس در شهرستان های نیشابور و فیروزه از این اتفاق خبری نداشته اند و آنان هم همزمان با مردم و با اعلام این خبر مطلع شدند. این اتفاق خبر از نفوذ زیاد سبزواری ها در وزارت کشور دارد و کاری را انجام داده اند که کسی در نیشابور و فیروزه خبر دار نشود.

یکی از نمایندگان نیشابور تازه در دی ماه با نوشتن نامه به وزارت کشور خواهان برگشت این 4 روستا به فیروزه می شود و نماینده دیگر نیشابور فقط به یک تذکر اکتفا می کند که آن 5 روستا(؟) را برگردانید.

با این احوال اگر حنای مسولان نیشابور در طبقه 13 وزارت کشور رنگی داشته باشد و بتوانند 4 روستای جدا شده شهرستان فیروزه را برگردانند چیزی از شایستگی مسولان سبزواری کم نمی شود و مصوبه هیئت دولت در رابطه با خوشاب برگشت ناپذیر است و برنده واقعی خوشابی ها و سبزواری هستند.

البته خواب بودن مسولان نیشابور در قضیه تغییرات تقسیمات کشوری چیز عجیبی نیست و کاملا عادی است و مربوط به زمان حال نیست.

در حالی که سبزواری ها تا کنون سه بخش خود را ارتقا داده و اکنون به شدت دنبال ارتقای 3 بخش باقیمانده خود یعنی داورزن و ششتمد و روداب هستند ، نیشابور ی ها تنها یک بخش خود ( فیروزه) را آن هم با کلی روستا این ور وآن ور کردند ارتقا داد ه اند. بخش مستعد زبرخان در کوچه خم های وزارت کشور  گم شده است .زبرخان که خود چند برابر شهرستان های دیگر است و با 4 شهر و 60 هزار جمعیت و قطب کشاورزی و صنعت خراسان است به دلیل ندانم کاری های مسولان نباید ارتقا یابد.

 بخش مستعد میان جلگه باید همچنان صفت محرومیت را یدک بکشد تا خدا می داند چه شود.

سرولایت که نپرس؟ خراب ترین منطقه در تقسیمات کشوری! شاید باور نکنید که در طول اجرای قوانین تقسیمات کشوری ایران یعنی از سال 1285 هیچ منطقه ای به اندازه سرولایت بدبختی تقسیمات کشوری را تحمل نکرده و الان هم در بدترین شرایط تقسیماتی قرار دارد. سرولایت محلل همه مشکلات تقسیماتی مناطق همجوار است. سرولایت و توسعه آن با همه استعداد هایش قربانی تقسیمات کشوری و عدم توجه مسولان به این قضیه شده است.

با ارتقای خوشاب اکنون در غرب نیشابور 4 شهرستان(سبزوار ، جوین ، جغتای و خوشاب) وجود دارد و شایعه ارتقای سبزوار به استان خراسان غربی یا سربداران در منطقه پیچیده است. نکته جالب این که برخی مسولان نیشابور و فیروزه هم از این امر حمایت میکنند و می گویند نیازی نیست این چهار روستا برگردند چون به زودی با ایجاد استان سربداران، فیروزه هم به این استان می پیوندد و البته از نیشابور خبری نیست معلوم نیست در خراسان رضوی باشد یا در خراسان غربی؟ از ارتقای نیشابور به استان هم خبری نیست که نیست.

زمانی هر دو شهرستان خواهان ارتقا به استان بودن ولی دولت بدون توجه به شهر های دوم و سوم(سبزوار و نیشابور) خراسان شهر های چهارم و پنجم ( بجنورد و بیرجند) را به استان ارتقا داد.

مثال سوم منطقه کاشمر

یک کاشمر و یک خباز و چند تا مسول رده بالای استانی در سال های گذشته سبب شد بردسکن و خلیل آباد به شهرستان ارتقا یابد و چه بسا به زودی کوهسرخ هم به شهرستان تبدیل شود.کاشمری که شهر ها و رستا هایش جمعا به نصف نیشابور می رسید اکنون توسط سه فرماندار اداره می شود.

مثال چهارم منطقه تربت حیدریه

تربیتیها در سال های اخیر بهترین فعالیت را در زمینه ارتقای بخش های خود داشته اند. تربتی که در سال 1368 با یک فرماندار ادره می شد اکنون دارای 5 فرماندار است که از شهر های تربت حیدریه ، دولت آباد زاوه ، فیض آباد  مه ولات ، رشتخوار و خواف به اداره منطقه می پردازند.

مثال پنجم شهرستان فردوس

با ایجاد استان خراسان جنوبی  با حداقل جمعیت ، تلاش برای جذب مناطق همسایه و نزدیک ان شروع شد. ابتدا بیرجندی ها به سراغ بخش سرایان فردوس رقتند و با قول ارتقا به شهرستان آنان را  به خراسان جنوبی پیوند دادند. بعد قاینات را با قول توجه ویژه  از خراسان رضوی جدا کردند. در ادامه به سراغ فردوس رفتند و با همین گونه قول آنان را از خراسان رضوی جدا کردند و بخش بشرویه را هم با قول ارتقا به شهرستان با خود همراه کردند. این استان که ابتدا فقط با بیرجند و چند بخش تابعه به استان تبدیل شد اکنون با حدود 700 هزار نفر جمعیت دارای 8 فرمانداری است(بیرجند ، نهبندان ، اسدیه، سربیشه، بشرویه ، سرایان، قاینات، فردوس)

*************

معرفي روستاي دزق

روستاي دزق در 110 كيلومتري شمال غربي شهر نيشابور  از توابع بخش سرولايت و دهستان سرولايت نيشابور مي باشد. روستاي دزق اگر چه در دره يام واقع شده  ولي هم چنان در محدوده شهرستان نيشابور باقي ماند.در تغيير تقسيمات سياسي سال 1366 كه تمامي روستا هاي دره يام  از بخش سرولايت نيشابور جدا گشته و به شهرستان سبزوار  ملحق شدند و  سبب ارتقاء منطقه سلطان آباد سبزوار به بخش خوشاب گرديدند مردم دزق به دليل وابستگي هاي زياد فرهنگي كه به نيشابور داشتند حاضر به جدايي از نيشابور نشدند و با پافشار زياد عليرغم تصويب هيئت دولت براي جدايي ، در محدوده شهرستان نيشابور ماندند و نظر  و ميل خود را به اداره كل تقسيمات كشوري وزارت كشور وقت تحميل كردند.

دزق در عرض جغرافياي 36 درجه و 44 دقيقه شمالي (فاصله از خط استوا) و در طول جغرافياي 58 درجه و 22 دقيقه شرقي (فاصله از خط نصف النهار مبدأ) و در ارتفاع 1580 متري از سطح درياي آزاد واقع شده است.

دزق زيبا در ميانه كوهستان بينالود در سال 1385 و بر اساس سرشماري رسمي داراي 154 خانوار  و 467 نفر جمعيت بوده كه شامل 240 نفر زن و 227 نفر مرد بوده است.

اهالي آن بنا به دلايل متعدد، ادعا مي نمايند كه اين روستا زادگاه اجداد حضرت امام خميني(س) است (1)، اين روستا كه در دل كوه ها محاصره شده است، در قديم منطقه اي امن به حساب مي آمده است و آثار تاريخي و باستاني اطراف آن مثل آتشكده ها و ... نشانگر تاريخي بودن آن منطقه است. نام اصلي آن دژ قلعه بوده است كه در منطقه سرولايت نيشابور كه تقريباً از لحاظ جغرافيايي در مركزيت چهار شهر نيشابور، سبزوار، قوچان و اسفراين قرار دارد.

عكس ماهواره اي روستاي دزق مربوط به تاريخ 15 خرداد 1389 - استخراج از سايت گوگل ارث - محمد تاجيك

اهالي اين روستا اكثر سادات بوده و تعداد اندكي نيز غير سادات مي باشند كه به اذعان اهالي مهاجرين روستاهاي اطراف هستند و نام خانوادگي اكثر سادات روستا موسوي است.

حرم مطهر حضرت عبدالله بن موسي بن جعفر (ع) 
(جد اعلاي حضرت  امام خميني (ره )) دزق سرولايت نيشابور
در حال بازسازي

محققان و تاريخ نويسان نيشابور (2) كه در خصوص اين موضوع فعاليت ها و پژوهشهاي ميداني زيادي انجام دادند و جمعيت و اهميت تاريخي چند روستا كه احتمال سكونت اجداد امام را مي دادند پالايش نموده اند و از هر حيث احتمال روستاي دزق به عنوان روستاي اجدادي امام را مهم شمرده اند.

عمده كار اهالي اين روستا كشاورزي و دامداري و باغداري است، پيش از صد چشمه آب و قنات وجود دارد. اصل روستاي دزق كه به مرور زمان توسعه و گسترش يافته است قلعه اي است كه در بالاي تپه اي بزرگ واقع شده و از هر سو به وسيله ديوارهاي سنگي حصار شده است. در وسط اين قلعه چهار تونل چند كيلومتري قرار دارد كه در مواقع جنگ و بحران، روستائيان از طريق اين تونل ها كار خود را انجام مي دادند، يك تونل به چشمه اصلي يك تونل به مزارع يك تونل به امام زاده و قبرستان  و ديگري به كوه. در اين روستا امام زاده اي وجود دارد كه دو نقل تاريخي درباره آن مطرح است يك اينكه اين امام زاده  عبدالله  بن موسي بن جعفراست و نقل دوم به نام عبدالله  بن جعفر صادق است، بنا به نوشته محققان، عبدالله ابن موسي بن جعفر پس از استقبال قابل توجه اهالي نيشابور از حضرت امام رضا(ع) در مسير حركت به توس و ثبت حديث سلسله الذهب توسط 14000 نفر،  بنا به معرفي و توصيه امام رضا(ع) به عنوان نماينده ايشان در نيشابور معرفي مي شوند تا در ميان مردم به امور ديني و هدايت بپردازند و او موفق مي گردد پايگاه مهم شيعه در نيشابور را فعال نمايد و مردم با آموزش هاي او بيش از پيش با اهل بيت آشنا مي شوند.  به همين جهت مأمون حـاكـم عباسي بعد از شهادت امام رضا(ع) دستور مي دهد گروهي از مأموران حكومت او به نيشابور بروند و عبدالله ابن موسي بن جعفر را به قتل برسانند . قبل از رسيدن مأموران و با اطلاع از وضع موجود عده اي از شيعيان به عبدالله  ابن موسي بن جعفر پيشنهاد مي دهند كه نيشابور را ترك كنند و به نقطه اي امن و دور از دسترس عمال حكومتي بروند، دژ قلعه به دليل موقعيت خاص منطقه اي از جمله محصور شده در كوه ها؛ دور از شهر و قابل دفاع بودن در برابر حمله دشمن به عبدالله ابن موسي پيشنهاد  مي شود. و نماينده حضرت امام رضا(ع) به آنجا عزيمت مي نمايد و فعاليت هايش را ادامه مي دهد و در آنجا زندگي و به رحمت الهي مي پيوندند . و به همين دليل اهميت منطقه و تاريخي بودن آن و احتمالاً زادگاه اجدادي امام مطرح مي شود.
دزق همان دژ قلعه بوده است كه به مرور زمان تغيير و تبديل شده است به دزق و دليل اصلي آن نبودن حرف ژ در حروف الفباي عربي است.
در اين روستا سنگ نوشته هاي قديمي كه بعضاً حدوداً 400 الي 1000 سال را نشان مي دهد به وفور در محدوده روستا قابل ملاحظه است كه با كندو كاو مي شود به آثار قابل ملاحظه دست پيدا كرد
 ...................................................................................................................................................
1. آيت الله سيد مرتضي پسنديده برادر بزرگ حضرت امام در باره خاندانش چنين آورده است: «جد اعلاي ما دين علي شاه در هندوستان ساكن بوده است،از نام پدر وي، برادران و خواهرانش اطلاعي نداريم، همین قدر مي دانم كه ايشان از علماي كشمير بوده و در همان ايالت نيز به شهادت رسيده اند.»
 بنا بر نقل كتبي يكي از مطلعين، دين علي شاه اصالتا نيشابوري بوده و سپس به كشمير هندوستان عزيمت كرده است. (خاطرات آيت الله پسنديده، به كوشش محمد جواد مرادي نيا، تهران، حديث، 1374، ص8)

معرفي روستاي اينچگان

روستاي اينچگان در دهستان سرولايت از توابع بخش سرولايت شهرستان نيشابور مي باشد. اينچگان در 90 كيلومتري شمال غربي شهر نيشابور مركز شهرستان و در 30 كيلومتري جنوب غربي شهر چكنه مركز بخش سرولايت و در 15 كيلومتري شمال غربي روستاي عبدالله گيو مركز دهستان سرولايت واقع شده است.

عكس ماهواره اي روستاي اينچگان مربوط به تاريخ 29 مرداد ماه 1390: استخراج از گوگل ارث محمد تاجيك

اينچگان در عرض جغرافيايي 36 درجه و 45 دقيقه شمالي (فاصله از خط استوا) و در طول جغرافيايي 58 درجه و 22 دقيقه شرقي (فاصله از خط نصف النهار مبدأ)  و در ارتفاع 1580 متري از سطح درياي آزاد قرار گرفته است.

وجه تسمیه : اینچگان در واقع انیچ کان بوده است که  در زبان ترکی انیچ به معنی سیزده است و کان  به معنی معدن که می شود سیزده معدن   که معادن مو جود در این روستا حکایت از این امر دارد  و در درجه دوم  انه ایچ قان بوده که به زبان ترکی می باشد به معنی مادری که آبی به رنگ خون  می خورد   .  دلیل این نام  گذاری  نیز به علت آبهای معدنی قرمز رنگی  می باشد که به خاطر مواد معدنی و سنگهای پوکه قرمز  که در بعضی از چشمه ها جریان دارد می باشد به هر حال  معنای نخست به موضوع نزدیک تر است و در هر دو معنی به داشتن معادن در این روستا حکایت می کند و نام گذاری این روستا به خاطر معادن آن می باشد.

تصاوير از چشمه هاي اينچگان برگرفته از وبلاگ زيبايي هاي سرولايت

روستای اینچگان در سال 1385 جمعیتی بالغ بر 127 نفر و 37 خانوار داشته است. این روستا در میان کوه ها مانند نگین انگشتری احاطه شده است . مردم این روستا خونگرم و مهمان نواز می باشند   شغل  مردم کشاورزی و دامداری می باشد.

این روستا دارای معدن ارزشمند پوکه می باشد که در ساختمان  سازی کاربرد فراوانی دارد.

تصاوير از چشمه هاي اينچگان برگرفته از وبلاگ زيبايي هاي سرولايت

روستای اینچگان دارای چراگاه های  زیادی برای دامداری می باشد . این روستا در واقع روستایی کم جمعیت می باشد مهاجرت به دلیل کمبود امکانات به شدت صورت گرفته است و اکثر اهالی در شهر ها به سر می برند .زبان ترکی زبان  اهالی می باشد . در واقع این روستا یک روستای کوهستانی و کوه پایه ای می باشد.

تصويب ارتقاي بخش زبرخان به شهرستان  در هيئت دولت بر مردم قهرمان و شهيد پرور و فهيم بخش زيرخان مبارك باد.

بخش زبرخان كه بزرگترين و پرجمعيت ترين و آباد ترين بخش در استان خراسان رضوي است در سفر چهارم هيئت دولت به شهرستان ارتقا يافت . بخشي كه كه در سال 1318 تاسيس شده بود و خيلي زودتر از اين بايد ارتقا مي يافت كه خدا را شكر با همدلي و همكاري مردم و مسولين اين امر محقق شد و اينك مردم اميدوارند با ارتقاي اين بخش خدمات و تسهيلات بيشتري از دولت خدمتگزار دريافت نمايند تا با توجه به استعداد طبيعي و انساني خود بتوانند جايگاهي عالي در كشور داشته باشند. اميد است با استقرار هر چه سريعتر فرماندار در منطقه آرزوي ديرينه مردم به حقيقت بپوندد.

امامزاده حسين اصغر (ع) روستاي برزنون سرولايت ؛ در يك روز بسيار شلوغ تابستاني -

جمعه 24 شهريور 1391

عكس از محمد تاجيك

طرح ارتقای بخش سرولایت نیشابور به شهرستان در حال تهیه است

سید جلال هاشمی (فرماندار نيشابور )اظهار کرد: ظرفیت‌ها و استعدادهای موجود در سر‌ولایت، استحقاق ارتقای این بخش به شهرستان را دارد..

وی ادامه داد: هر چند خدمت‌رسانی خوبی توسط دولت‌های مختلف انقلاب به روستا‌های این بخش انجام‌ شده است اما به ‌خاطر فاصله زیاد روستا‌های این بخش از مرکز شهرستان، باید مرکزیت سیاسی این بخش تقویت شود.

فرماندار نیشابور یادآور شد: در زمان دولت‌های نهم و دهم وضعیت گاز‌رسانی به شهر چکنه و روستا‌های مسیر خط لوله اصلی گاز، توسعه و آسفالت راه‌های بخش و آب‌رسانی به منطقه ارتقا یافت.

هاشمی با اشاره به اینکه توسعه راه اسفراین به چکنه، این بخش را از بن‌بست خارج می‌کند، افزود: سر‌ولایت مرکز اتصال مناطق جنوبی خراسان‌رضوی و آسیای میانه است و دارای موقعیت مناسبی است.

وی با بیان اینکه سرولایت در حوزه انسانی دارای استعداد‌های مناسبی به لحاظ هوش، استعداد، نبوغ خاص و تحصیلات است، خاطر‌نشان کرد: طی هفت سال گذشته کشاورزی این بخش توسعه خوبی داشته و تعدادی واحد صنعتی در این بخش مستقر شده است.

فرماندار نیشابور اضافه کرد: هدف از این برنامه‌ها ماندگار کردن مردم و برگشت تعدادی از افراد است.

هاشمی ادامه داد: بارندگی به میزان 250 میلی‌متر و کشاورزی مناسب، آثار تاریخی و تعدد وجود بارگاه‌های مذهبی مشهور از جمله ظرفیت‌های بالای این بخش برای ارتقا به شهرستان است.

وی با اشاره به جمعیت سیال عشایری سرولایت به تعداد حد‌اقل 5 هزار نفر، تصریح کرد: ارتقای کار‌های مطالعاتی در دستور کار کارشناسان فرمانداری قرار گرفته است که پس از طی مراحل قانونی به استانداری و وزارت کشور ارسال می‌شود.

فرماندار نیشابور اضافه کرد: نمایندگان نیشابور بر موضوع ارتقای سرولایت اتفاق‌نظر دارند.

۵ شهر پرجمعیت استان خراسان رضوی ( بالای یکصد هزار نفر)بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۰ به شرح ذیل اعلام شد . بر این اساس شهر نیشابور با حدود 240 هزار نفر جمعیت در سال ۱۳۹۰ پس از مشهد دومین شهر بزرگ و پرجمعیت خراسان رضوی می باشد. در شهر هاي تابعه شهرستان نيشابور ، شهر خرو در بخش زبرخان با 14155 نفر جمعيت در رتبه 18 استان ، شهر دررود در بخش زبرخان با 5449 نفر جمعيت در رتبه 46 استان ، شهر بار در بخش مركزي با 4121 نفر جمعيت در رتبه 53 استان ، شهر قدمگاه مركز بخش زبرخان با 3714 نفر در جايگاه 57 استان ، شهر عشق آباد مركز بخش ميان جلگه با 1883 نفر جمعيت در رتبه 65 استان و شهر چكنه مرکز بخش سرولایت با 1834 نفر جمعيت در رتبه 66 استان قرار گرفته اند.نتایج کامل سرشماری ۷۲ نقطه شهری استان را  در ادامه مطلب ببینید.

۱- شهر مشهد  با ۲۷۶۶۲۵۸ نفر

۲- شهرنیشابور با ۲۳۹۱۸۵ نفر

۳- شهرسبزوار با ۲۳۱۵۵۷ نفر

۴- شهرتربت حیدریه با ۱۳۱۱۵۰ نفر

۵- شهر قوچان با ۱۰۳۷۶۰نفر

اولين وقفنامه استان ۶۵۷سال قبل در نيشابور ثبت شده است

رئيس اداره اوقاف و امور خيريه شهرستان نيشابور گفت: اولين وقفنامه موجود در استان سال ۷۷۷هجري قمري در روستاي «پيرشهباز» نيشابور ثبت شده است و مربوط به ۶۵۷سال قبل است.حجت الاسلام «محمد ذاکري» در گفت وگو با خراسان رضوي با تاييد اين مطلب که «برابر يک نظرسنجي در سال ۱۳۸۹ تنها ۲۵درصد جمعيت کشور با وقف آشنايي دارند»، خاطرنشان کرد: گسترش سنت وقف جمعي، ترويج وقف در زمينه آموزش و حمايت از تقويت استعدادهاي علمي و نيز بهداشت و درمان جزو مهم ترين دغدغه هاي کنوني مديران سازمان مي باشد.وي افزود: ۷۰درصد موقوفه هاي کشور به طور ميانگين به موضوعات مذهبي خاصه عزاداري ايام محرم اختصاص دارد.وي در بخش ديگري از سخنان خويش با يادآوري اين که گسترش برخي جرايم در تصرف اراضي موقوفه بيشتر ناشي از نبود اطلاع رساني است، اضافه کرد: پيشنهاد گنجاندن موضوع وقف در کتب آموزشي درسي دانشگاهي و اعلام حمايت سازمان از پايان نامه هايي که با موضوع وقف تهيه مي شود، در نشست مشترک دانشگاه آزاد اسلامي واحد نيشابور و اداره اوقاف نيشابور مطرح شد

روستای برزنون مرکز دهستان برزنون بخش سرولایت به شهر ارتقاء یافت.

بالاخره بعد از سال ها انتظار قسمتی از خواسته های مردم شهرستان نیشابور در امر تقسیمات کشوری پاسخ داده شد و با تصویب هیئت محترم دولت روستای برزنون بخش سرولایت نیشابور به شهر ارتقا یافت. این مصوبه  به زودی اعلام می گردد.

 همزمان با  روستای برزنون بخش سرولایت ، روستای اسحاق آباد بخش زبرخان نیز بر اساس این مصوبه به شهر تبدیل شد. در انتخابات سال آینده در این دو شهر انتخابات شورای شهر برگزار خواهد شد.

شهر برزنون حدود ۵ هزار نفر جمعیت دارد و از قدیمی ترین روستا های ایران بوده است.

ضمن تشکر از دولت خدمت گزار ،و تبریک ارتقاء برزنون به تمامی اهالی ، امیدواریم با همکاری اهالی، این شهر هر روز آبادتر از قبل شود.و با نگاه ویژه مسئولین محلی و دولتمردان شاهد ارتقاء بخش سرولایت به شهرستان باشیم.

آمار جمعيت روستا هاي بخش سرولايت بر اساس سرشماري سال1390

بر گرفته از مركز آمار ايران - استخراج محمد تاجيك

نتایج انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری در شهرستانهای نیشابور و فیروزه

منبع :وزارت کشور

تنها جاده روستایی ترانزیت دنیا

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق و  استقلال جمهوری های آسیای میانه مرزهای شمالی خراسان از بن بست با کمونیست آزاد شد و فعالیت های گمرکی در مرز سرخس ، لطف آباد درگز و باجگیران قوچان رونق گرفت و صادرات و واردات از این مرز ها و پایانه های مرزی آغاز شد.

اگرچه در ابتدای سال های استقلال کشور های آسیای میانه روابط اقتصادی آنان با ایران بسیار گسترده بود لیکن به مرور زمان و با پیدا شدن سروکله ترکیه و ایجاد اتحادیه کشور های ترک زبان توسط این کشور ، نفوذ ترکیه از نظر فرهنگی و از همه مهمتر اقتصادی در این کشور ها بیشترو بیشتر شد.ترکیه تا آنجا پیشرفت کرد که نقش اقتصادی ایران در کشور های ترک زبان آسیای میانه (ترکمنستان- ازبکستان – قزاقستان و قرقیزستان)بسیار کم رنگ شد.

حضور ترکیه با آنکه ضرر اقتصادی زیادی به ایران زد، سود خوبی از جهت ترانزیت کالا داشت.فاصله 1944 کیلومتری مرز سرخس (ورودی به ترکمنستان) تا بازرگان(ورودی ترکیه به ایران) مسافت بسیار طولانی بود که می توانست با عبور هر کامیون درآمد خوبی برای کشورمان داشته باشد.

در ابتدا ایران مسیر بازرگان –تبریز – قزوین – تهران – سبزوار- مشهد-سرخس را پیشنهاد داد البته برای گمرک های  لطف آباد و باجگیران که البته فقط دروازه های ورودی به ترکمنستان هستند این مسیر از مشهد به سمت قوچان و درگز و باچگیران بود.

در مدتی کوتاهی و با کمال تعجب وزارتخانه های راه و بازرگانی ایران با کارشناسان نخبه خود(!)به جای  مسیر سبزوار- مشهد – قوچان – باجگیران و لطف آباد ، مسیر جدیدی را پیشنهاد کردند. آنان طول این مسیر اصلی را که به حدود440 کیلومتر بالغ می گشت در مسیر جدید به 230کیلومتر تقلیل دادند. البته تا اینجا همه چیز عالی به نظر می رسد. کاهش مسیر به نصف و همزمان صرفه جویی در وقت و سوخت و جلب نظر رانندگان کامیون های ترانزیت و خرسندی دولت های ترکیه  و ترکمنستان و کاهش محدود ترافیک در کمربندی موجود شهر مشهد.

اما این مزایا به چه قیمتی؟ خوشحالی ترکیه و ترکمنستان به قیمت جان ایرانیان.

مسیر جدید کجا بود؟

بنا به نظر پیشنهاد کارشناسان مسیر اصلی از سبزوار به بعد تغییر کرد. ازسبزوار به خوشاب و سپس به منطقه سرولایت نیشابور و از آنجا به قوچان و درگز و باجگیران.

اگر چه در قسمت انتهایی این مسیر یعنی ازسه راهی نیشابور در 20 کیلومتری  قوچان و سپس ادامه مسیر تا درگز و باجگیران تفاوتی نداشت ولی مورد بحث ما جاده 130 کیلومتری سبزوار تا سه راهی نیشابور در مسیر بزرگراه مشهد – قوچان است.

مسیری طولانی با صدها روستا و الیته جاده ای روستایی با کیفیت آسفالت سرد ساخته شده توسط نیروهای جهادسازندگی در سالها قبل. جاده ای کم عرض و بدون شانه .عبور از میانه چندین روستا و دو شهر سلطان آباد مرکز شهرستان خوشاب و شهر چکنه مرکز بخش سرولایت نیشابور و از سه راهی عبدالله گیو با اتصال جاده نیشابور -فیروزه -سرولایت - قوچان جاده وضعیت بحرانی به خود می گیرد.

روستائیان این مسیر که سالها در محرومیت کامل به سر می بردند خوشحال بودند که پس از انقلاب و با عنایت مسولان نظام صاحب جاده ای آسفالت شده بودند سر از پا نمی شناختند و بسیار خوشحال بودند.بماند که کیفیت آسفالت سرد مسیر ، آب و هوای سرد و یخبندان های طولانی  زمستان و برف گیری و چند گردنه خطرناک  آنان را عذاب می داد اما باز هم ابراز خوشحالی می کردند.

اما با باز شدن این جاده برای ترانزیت مردم در تعجب ماندند و از خود سوال کردند  که آیا واقعا این جاده به درد ترانزیت می خورد؟ حال کارشناسان محترم وزارت راه پیشنهاد ترانزیتی شدن این جاده را داده اند اما آیا رانندگان ترکیه و آسیای میانه از این جاده با این کیفیت استفاده خواهند کرد؟

اهالی درست فکر می کردند این جاده با این کیفیت اصلا مناسب تبدیل شدن به ترانزیت را نداشت ولی آنها از گرانی سوخت در ترکیه خبر نداشتند که رانندگان ترک به خاطر کاهش مصرف سوخت با کاهش 250 کیلومتری مسیر هرگونه راه و مسیر را می پذیرند.

علیرغم باور اهالی خوشاب و سرولایت جاده ترانزیتی سبزوار به قوچان شکل گرفت .مسولین قول دادند با توجه به شلوغی ایجاد شده و ترانزیتی شدن آن ،به سرعت این مسیر را به مانند جاده های اصلی کشور دوبانده و آسفالت مناسب خواهند کرد. قولی نسیه و دست نیافتنی(!)

 معاون ساخت و توسعه راهها در سفری که به شهرستان خوشاب داشت در رابطه با این محور گفت:محور ترانزیتی سبزوار به خوشاب و سرولایت و قوچان یکی از اصلی ترین محورهای کشور محسوب می شود و باید به صورت جدی پیگیری شود تا این محور ترانزیتی از این نا به سامانی خارج شود .

وی به پروژه بزرگراه سبزوار - خوشاب – سرولایت - قوچان اشاره کردو گفت :فاز اول از سبزوار به طول ۱۸کیلومتر و فاز دوم به طول ۱۸کیلومتر در قوچان از دو سال پیش آغاز شده که امیدواریم هرچه زودتر زیر بار ترافیک قرار گیرد.

کیفیت اسفالت

هیچ جاده ای در کشور مثل این جاده ترانزیتی دست انداز ندارد و بعضی از این دست اندازها در حد یک چاله نیم متری است که با افتادن خودرو در این چاله خودرو یا چب می کند یا از جاده خارج می شود.

آسفالت این محور دارای شکستگی های زیادی است و به خاطر تردد تریلی ها سطح جاده دارای موج زیادی شده است و چندی پیش در همین محور به همین علت یک کامیون از جاده منحرف شده و از روی پل به دره سقوط کرد.

جاده مذکور خیلی باریک است و شانه خاکی هم ندارد به شکلی که اگر ۲خودرو در کنار یکدیگر قرار گیرند ، ممکن است آینه های خودرو ها به همدیگر برخورد می کند .

پل ورودی شهر چکنه که با زاویه تقریبا ۹۰درجه در مسیر پرتردد و ترانزیتی سبزوار- قوچان قرار گرفته است، به لحاظ فنی مشکلات زیادی دارد و همیشه در این نقطه شاهد حوادث تلخی هستیم.

وجود روشنایی در گردنه های موجود در مواقع یخبندان و مه در طول سال ایمنی و امنیت جاده را افزایش خواهد داد که متاسفانه به این امر اصلا هیچ توجهی نشده است.

متاسفانه در این جاده تراکتور و موتور هم زیاد تردد می کنند که باعث بروز مشکلات زیادی در این مسیر برای خودرو ها می شود و آمار تصادفات افزایش می یابد وهمیشه در کنار این جاده شاهد تصادف یا واژگونی خودروی هستیم.

تا کی شاهد کشته شدن هموطنانمان باشیم!!!

زلزله چهار و سه دهم ریشتری سرولایت را لرزاند

در ساعت 2 و 42 دقیه و 40 ثانیه بامداد امروز یکشنبه 17 آذر 1392 زلزله ای به شدت چهار و سه دهم  د رمقیاس امواج درونی زمین بخش سرولایت نیشابور را لرزاند.

این زلزله  تا کنون 5 پس لرزه داشته که آخرین آنها در ساعت 4 و 53 دقیقه صبح با شدت 2و سه دهم ریشتر رخ داده است. به گزارش پایگاه زلزله نگاری موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ، مرکز زمین لرزه که در عمق 7 کیلومتری زمین رخ داده است در 5 کیلومتری جنوب شهر چکنه مرکز بخش سرولایت و د رحاشیه جاده عبدالله گیو به چکنه و در نردیکی روستای شیخ مصطفی و در عرض جغرافیایی 36 درجه و 80 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 58 درجه و 46 دقیقه بوده است.

تا کنون گزارشی از منطقه در خصوص خسارات مالی و جانی گزارش نشده است.

از بامداد روز یکشنبه 17 آذر  1392 و ساعت 2 و 42 دقیقه که زلزله ای به قدرت  چهار و سه دهم ریشتر منطقه سرولایت را لرزانده تاکنون (ساعت 22 دوشنبه 18 آذر ) حدود 20 لرزه دیگر در منطقه به ثبت رسیده که شدیدترین انها با شدت سه و هشت دهم ریشتر در ساعت 13 و 41 دقیقه امروز عصر رخ داد.

امید است به لطف خدا و با توجه به تعداد زلزله های واقع شده در طی دو روز اخیر انرژی گسل منطقه تخلیه شده و خطر زلزله بزرگی که در کمین منطقه بوده رفع شده باشد.

در صد سال اخیر زلزله های شدیدی در سال های 1267و 1288 و 1311 منطقه را لرزانده که موجب خسارات زیاد جانی و مالی شده است.

زلزله ای با قدرت سه و نه دهم ریشتر سرولایت را لرزاند

این زلزله عصر امروز  پنج شنبه 12 دیماه 1392 و در ساعت  17 و یک دقیقه و 52 ثانیه و مرکز سطحی آن  در 8 کیلومتری جنوب چکنه بین عبدالله گیو و شیخ مصطفی و در حاشیه جاده نیشابور به قوچان بوده است.

به گزارش پایگاه اینترنتی  موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران  وابسته به مرکز لرزه نگاری کشور ، مرکز عمقی زلزله در 12 کیلومتری زمین بوده  و موقعیت ریاضی آن  36 درجه و 57 دقیقه عرض شمالی و 58 درجه و 47 دقیقه طول شرقی بوده است.

این زلزله در محل زلزله های هفته های قبل رخ داده و به لطف خدا تا کنون هیچ خسارتی در بر نداشته است.